Het nieuwe normaal. Serieus?

Anderhalvemetersamenleving, social distance, het nieuwe normaal. Bij mij gaan de haren letterlijk en figuurlijk overeind staan van deze termen. Want we kunnen het toch niet serieus normaal vinden om je lieve moeder geen knuffel meer te mogen geven omdat ze boven de 70 jaar is? Om vrienden niet meer uit te kunnen nodigen voor een verjaardag of feestje? Om straks alleen nog uit eten of naar de kroeg te kunnen gaan als er een plexiglas raam tussen zit? Om te voetballen of hockeyen met anderhalve meter afstand? En om collega’s en klanten alleen nog via een scherm te spreken, waardoor sociale interactie, creativiteit en innovatiekracht verloren gaan?

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat er tijdelijke maatregelen nodig zijn om het coronavirus te kop in te drukken. Maar om de aangepaste samenleving ‘het nieuwe normaal’ te noemen, gaat mij echt een stap te ver. Ik word er persoonlijk doodongelukkig van als we allemaal op een eiland gaan leven. Als mensen in elk gangpad en op elk bospad schuw van elkaar wegdraaien in de plaats van elkaar vriendelijk te begroeten. Als we geen evenementen meer kunnen organiseren of bezoeken. Want draait het leven niet juist om elkaar inspireren, elkaar energie geven en elkaar liefhebben? Om echte verbinding?

Als communicatie- en evenementenbureau krijgen we ongelooflijk harde klappen door het coronavirus. De economische schade baart mij als rasondernemer ook grote zorgen. Maar wat me toch wel het meest raakt is het sociale aspect en de anderhalvemetersamenleving. Is dat het nieuwe normaal? Serieus?

Christel Janssen